Cierpi na nią coraz więcej nastoletnich dziewczyn. Anoreksja wkracza w ich życie powoli, najpierw w postaci zbytniego skoncentrowania na ciele czy zamiłowania do diet. Z początku trudno ją rozpoznać. Bo czy to nie tak, że teraz wszystkie nastolatki się odchudzają?
Obsesja na punkcie szczupłości dotyczy nawet młodszych dziewczynek. Wydaje się jednak, że anoreksja raczej nie rozwija się przed czasem dojrzewania, bo dopiero wtedy u dziewcząt dochodzi do przyrostu tkanki tłuszczowej. Niekiedy nastolatki naprawdę źle to znoszą...
Wrażliwość, chęć bycia jak ich idolki - wyretuszowane w photoshopie modelki - niezadowolenie z fizyczności, która w tym czasie lubi płatać brzydkie figle... Nastoletni czas rodzi nowe zagrożenia dla dziewczynek. Anoreksja, inaczej jadłowstręt psychiczny, jest naprawdę ciężką chorobą prowadzącą do uszkodzenia wielu układów (m.in. pokarmowego, moczowo-płciowego, krwionośnego, kostnego).
Oczywiście nie każde zafiksowanie na ciele i odchudzanie będzie anoreksją. Kryteria diagnostyczne są znacznie bardziej złożone. Aby stwierdzić anoreksję, u dziewczynki zauważa się:
- intensywny lęk przed przybraniem na wadze;
- odmowę utrzymania ciężaru ciała na granicy lub powyżej wagi minimalnej dla wieku i wzrostu;
- zaburzenie doświadczania własnej wagi i kształtu ciała (nastolatka jest przekonana, że jest gruba, mimo wychudzenia);
- zatrzymanie miesiączki.
Anoreksja poddaje się terapii i można ją w pełni wyleczyć, ale jest jeden warunek: chora musi chcieć wyzdrowieć. To oznacza, po pierwsze, przyjęcie choroby do wiadomości. Po drugie, uświadomienie sobie, że zaburzenia łaknienia mogą prowadzić do poważnych problemów życiowych i zdrowotnych. I po trzecie, wzięcie odpowiedzialności za leczenie - bo zmiany pacjentka musi dokonać sama.
Z niektórych badan wynika, że w Europie na anoreksję cierpi co 500 nastolatka. Wiele innych kwalifikuje się do grupy z tzw. syndromem gotowości anorektycznej - jeszcze nie spełniają kryteriów anoreksji, lecz ku niej zmierzają.
